Abort mission, abort mission!

Het licht gaat uit. De knop is om. De kogel is door de kerk. Het doek is gevallen……….. Jup, ik ga naar huis. Nee?! Jawel. Nee?! Zeker wel. Het zal toch geen hele grote verrassing zijn? Ik zat er al een tijdje tegenaan te hikken en vorig weekend ging de knop om. (er is dus toch een knop?!) Behalve dat ik al een paar dagen een kop vol met snot heb -jongensjongens, ik ga echt als een raket hier op Curaçao - voel ik me sindsdien wat beter. Toeval? Of niet? Op de momenten na waarop ik me bijna een beetje flabbergasted voel en denk ‘Whuut?? Dit was niet de bedoeling’, heb ik vooral heel veel zin om naar huis te gaan. Wat had ik eigenlijk verwacht? Ik weet het niet zo goed. Er waren momenten dat ik riep ‘misschien blijf ik wel langer, ik zit toch nergens aan vast!’, waarop ik mijn moeder een beetje gepijnigd zag kijken. Maar mijn nuchtere ik zei dan ook soms ‘ach, misschien wil ik na vier maanden wel graag naar huis. Ik heb geen idee’. Nee, ik had geen idee. Al had ik wel vaak wat anders voor ogen. Ik ben een ster in fantaseren en soms laat ik mij hier een beeeetje in meeslepen, maar ik zag mezelf al helemaal ingeburgerd rondlopen hier met vlechten in mijn haar, kleurige kleding aan en een eerste tattoo gezet waarna ik zou zeggen ‘woehoe, deze meid is vier maanden van huis en gaat all the way!’. HAHA! All the way rechtstreeks naar huis zal je bedoelen. Ja, ik kan niet ontkennen dat ik regelmatig zo’n deuntje in mijn hoofd hoor die je vaak hoort in een filmpje waarin iemand uit zijn hangmat valt. Snap je? Die drie tonen van hoog naar laag…. En toch, ondanks dat, vind ik het helemaal oké zo. Ik ben namelijk gegaan, ik heb gevoeld, ervaren, en besloten. En is dat niet de hele essentie van het leven? Als je dat doet, kun je nooit écht ergens spijt van hebben, denk ik.

Goh… ‘ik ben gegaan, ik heb gevoeld, ik heb ervaren, en besloten’. Wauw, deze mogen jullie op verjaardagen citeren, hoor. Dat betekent dus wel mijn naam erbij benoemen, hè. Of heeft iemand nog een leeg tegeltje voor aan de muur? Zoiets als ‘veni, vidi, vici’.

Ik hoop dat jullie de zelfspot hierin horen, anders lijk ik echt een grote narcist. En ik ben maar een kleine…..

Nadat ik hier twee maanden geleden aankwam, trok ik al snel de conclusie dat je óf helemaal weg bent van dit eiland of je vindt het niks. Ik vind het niet niks; de zee is prachtig (!) en ik snap heel goed dat het voor velen een paradijsje is. Maar er zijn weinig dingen op dit eiland die mij energie geven. En terwijl ik in die eerste weken meerdere mensen stond aan te horen die hier één keer waren geweest en nooit meer weg wilden of waren gegaan, stond ik mij af te vragen waar dat gevoel bij mij bleef?? Slik, ben ik kapot? Als ik in NL erg moe ben, mijn huid gaat slecht of ik heb gewoon een kakdag, dan ga ik dolgraag naar het bos. Ik krijg zo’n energie van de natuur. Van de bomen die verkleuren, een frisse wind in mijn gezicht, het bos dat ik soms kan ruiken en de bladeren die onder mijn schoenen ritselen. Elke vezel gaat dan aan in mijn lijf en ik laad op. Die momenten mis ik want ik heb me hier geen moment fit en energiek gevoeld. Ik verlang naar allemaal dingen die hier niet zijn.

Basta dus! Deze laatste week ben ik niet aan het werk maar doe ik nog de dingen die ik wil doen. Ik heb eindelijk de turtles gevonden! En ze zijn precies hetzelfde als in Finding Nemo. Heel schattig. Het ging van een ‘irritatiefactor’tje’ waarop er tien mensen boven één schildpad dobberden en ik een stel nog aansprak op dat ze de schildpadden NIET mogen aanraken naar een fijn moment waarop ik in mijn eentje tussen wat bootjes zwom en drie schildpadden voor mezelf had en ik niet kon kiezen welke ik achterna zou zwemmen.

Aardige Andy, die hier woont, heeft Anouk en mij meegenomen voor een snorkeltrip en had een veeel betere onderwatercamera dan wij. Je telefoon in zo'n plastic boterhamzakje is ook niet alles…. De foto’s zijn zo mooi! Nadat we vijf kwartier in het water hadden gelegen en ik er wederom als een verschrompeld garnaaltje uit kwam, had ik mijn natte bikini al uitgetrokken en stonden we nog even op het strand te praten. Ineens roept Andy ‘dolfijnen!’ en zien we dichtbij de plek waar we kort daarvoor in het water hadden gelegen een hele school dolfijnen voorbij komen. Kreunend van frustratie sta ik op het strand mezelf op te vreten want ik had gewoon drie dagen nadat ik met Flipper kunstjes in een bassin had gedaan met wilde dolfijnen kunnen zwemmen!!! Al denk ik dat ik mij ook helemaal kapot was geschrokken als die grote beesten ineens voorbij waren gekomen.

Op vrijdag- en zondagavond hebben we ons vermaakt op Mambo Beach bij Happy Hour. Zo ook dit laatste weekend nog. Het is even afwachten hoe het zal lopen want (ook) hier zijn de coronamaatregelen en alles eromheen op zijn minst merkwaardig te noemen. Op de radio hoor je dat de maatregelen blijven en misschien strenger worden, maar op Mambo staat iedereen in elkaars nek te hijgen. Bij de ingang moet je je gegevens opschrijven en aankruisen of je bent getest of gevaccineerd. Bewijs? Wordt niet naar gevraagd. En vervolgens staat iedereen tegen elkaar aan te schuren, zoent Kees met Greetje, en zoent Greetje weer met Sjaak, want Greetje is een beetje een slettebak. De rest even buiten beschouwing gelaten… Ik schrijf overigens telkens andere gegevens op want aangezien het totaal geen functie heeft, wil ik niet dat mijn gegevens daar open en bloot liggen. De laatste keer heette ik Hannah la Croix. Chique naam, hè? En mijn mailadres was [email protected].

Weggaan betekent ook afscheid nemen en dat vind ik vaak maar iets geks. Weten dat ik mensen waarschijnlijk nooit meer ga zien, geeft mij een raar gevoel. Best een lange tijd in mijn nog redelijk korte leventje wist ik mezelf niet echt op waarde te schatten. En ja, dit kwam voornamelijk voort uit het feit dat ik van vrouwen hou. Ik kan wel zeggen dat ik de voorgaande twee jaar dit gevoel redelijk met de grond gelijk heb gemaakt en dat heeft me een rust, ruimte en lichtheid gegeven die ik nog elke dag voel. Soms vraag ik me wel eens af of dit ooit weggaat. Of het op een dag ‘normaal’ is en het immense gevoel van verschil tussen toen en nu vervaagt. Nu kan ik het me niet voorstellen. En ergens hoop ik van niet. Want het geeft me vleugels. Zelfs op mijn mindere dagen, zoals we die allemaal wel eens hebben. En ondanks dat er dingen zijn die ik graag anders had zien lopen de afgelopen twaalf jaar, maken die dingen wel dat ik nu vleugels voel. Iets van, zonder donker geen licht, toch? Nou goed, waar ik nu al heel de tijd naartoe probeer te werken; ook al gaat het nu beter dan ooit met mij, die gevoelige plek is er ergens nog wel. Alleen een heel stuk kleiner. Iets wat er jaren is, is niet zomaar ineens weg. En misschien wel nooit helemaal. En zo betrapte ik mezelf er pas op dat ik voorafgaand aan het afscheid op mijn vrijwilligerswerk dacht ‘ach, wat is nou twee maanden…’. Een beetje een gevalletje van ‘wat maakt het uit dat ik ga…’. Al vond ik het voor de kinderen ergens wel rot dat er weer zo’n vrijwilliger kwam en zo snel weer gaat…. Maar het afscheid was eigenlijk alles wat ik niet had verwacht. Een aantal weken geleden ben ik met de kinderen begonnen met het maken van een medley want ze zijn zo heerlijk muzikaal. We waren echter nog lang niet klaar met oefenen maar door mijn vertrek zouden we dat ook niet meer doen. Toen ik donderdagmiddag tijdens het gedag zeggen nog even met een collega zat te praten, werd ik door de kinderen verrast die uit het niets de medley inzetten. Ze hadden tijdens mijn afwezigheid nog geoefend en er aan het eind een stukje aangeplakt wat speciaal voor mij bedoeld was. Toen is mijn hart een beetje gesmolten😊 (het filmpje is helaas te lang om te uploaden). Daarna vroeg mijn collega of ze nog voor/met mij, en voor mijn eczeem, mochten bidden. Natuurlijk! Als iemand voor je wilt bidden, moet je nooit nee zeggen😉. Twee kinderen pakten allebei een hand en de rest ging om me heen staan met één arm met open hand naar mij uitgestrekt. Dit doen ze omdat ze mij gingen zegenen. Vergelijk het met het slaan van een kruisje. Een paar kinderen zeiden wat in het Papiaments en mijn collega’s in het Nederlands. Later in de auto naar huis bedacht ik mij dat ik achteraf niet heb gevraagd wát de kinderen zeiden en daar baalde ik van. Maar het geeft niet. En ondanks dat het misschien niet mijn gebruiken zijn, vervulde het mij met …. met ….. met wat? Geluk? Liefde? Genegenheid? Of dit allemaal? Ondanks dat het niet mijn gebruiken zijn, zie ik dit enkel als naastenliefde en dat vind ik oh zo mooi. Hierna kreeg ik nog een groepsknuffel, werden er nog wat foto’s gemaakt en ging ik naar huis met een mooi armbandje van Curaçao.

Nu is het nog twee nachtjes slapen totdat ik het vliegtuig weer instap maar ik ben al begonnen met het inpakken van mijn koffer. Want dat doe je als je graag weer wilt gaan! Morgen zal ik op mijn laatste dagje alles nog even heel mindfull beleven. ’s Avonds zal ik nog even een gesprek voeren met Freddie, die ga ik niet heel erg missen. Freddie is de kleine gekko die huisvesting heeft gevonden in de airco op mijn kamer (die dus niet aanstaat). En soms als ik ’s avonds in mijn bed lig te lezen, begint hij zijn avondronde over het plafond. Ik dirigeer hem dan altijd meteen terug zijn airco in. Hij mag er best zijn, maar ik hoef hem niet te zien.

Verder heb ik er vijf jaar aan rimpels bij gezond (van zonnen in de zon, raar woord), dus het is tijd om naar huis te gaan!

Curaçao is het misschien niet voor mij, maar het was ook heel veel dingen wel. En zodra het normale leventje binnenkort weer begint, ga ik lekker verder met fantaseren. En sparen. Misschien toch een huisje in Spanje kopen? Of Zuid-Frankrijk? Zodat ik daar kan overwinteren.... Wie weet! Ik ga het vanzelf ontdekken, en that is what you call life! You understand?? 

En yes, nu kan ik zeggen; Curaciao! Tot snel!

Liefs