Mixed feelings

Mijn tenen verdwijnen half in het natte zand en het heldere zeewater klotst over mijn voeten heen. Met mijn handen in mijn zij staar ik voor mij uit en voel ik de zon op mijn huid branden. Ik raak in gesprek met een vrouw die vertelt dat zij en haar vriend duiken, maar dat er niet heel veel te zien is hier op Curacao. Minder grote vissen dan dat ze gehoopt hadden. Maar wie weet wat voor sprookjesachtige onderwaterwereld hun volgende stop zal hebben; Mexico. Mijn aandacht wordt getrokken door haar vriend die in het water ligt te snorkelen en een GoPro vasthoudt. De vrouw zegt dat er een schildpad is. Een schildpad??! Als een opgejaagd dier ren ik naar Anouk die op haar handdoek ligt weg te smelten, roep ik ‘turtle!!’, grijpen we onze snorkel die we hadden opgehangen aan de palapa en sprinten we half springend over het hete zand naar de zee. Terwijl we onze snorkel opdoen, plonzen we het water in. We vergeten zelfs onze voorbereidingen; spugen in onze snorkel zodat het glas niet beslaat. Best grappig, we klagen namelijk elke keer dat het helemaal niet werkt als we het heldere water weer wat minder helder zien door de mist op onze duikbril, en toch zijn we volhardend en blijven we het doen. Dan spugen we elke keer weer vol enthousiasme ons speeksel in onze snorkel, roeren we er met onze vinger doorheen, even laten intrekken en afspoelen maar. Misschien omdat het er dan uitziet alsof we weten wat we doen en ik mij een echte pro voel.

Na enige tijd achter de man aan te hebben gezwommen terwijl we speurend om ons heen keken, moeten we concluderen dat de schildpad de baai al is uitgezwommen en we echt alleen achter een onbekende man aanzwemmen. Ik ben teleurgesteld. Ik dacht dat die beesten heel sloom waren. Zo’n schildpad uit de film Finding Nemo, die half stoned is en tegen een haai zegt ‘hé haai!’. Niet dus. Ondanks dat ik al op meerdere plekken hevig heb gezocht naar een schildpad en ik onderwater door mijn snorkel riep ‘turtle, turtle, waar ben je?’ (geen grap) mocht het niet baten.

We zwemmen verder langs de rotsige kustlijn. Omdat we altijd willen weten hoe het er om een hoekje uitziet, zwemmen we de baai uit de hoek om. Aan onze linkerkant reikt de oceaan zich uit tot in het oneindige en aan onze rechterkant klotst het water tegen de rosten aan. Op sommige plaatsen kunnen we ons optrekken aan de rotsen of steken de rotsen uit boven het water waardoor wij eronder kunnen zwemmen. Terwijl Anouk zich afvraagt of het nog heel veel anders eruit gaat zien en we niet zullen omkeren, zeg ik dat we nog een klein stukje verder moeten zwemmen want we zijn op avontuur! (ook geen grap, je moet altijd blijven spelen weetjewel)

We verwonderen ons over hoe mooi het is en duiken af en toe onder water om een hele school vissen onder een rots te zien zitten. En ik ben blij dat ik eindelijk wat meer enthousiasme in mijn lijf voel en ik weer wat meer mezelf ben. Die ochtend had ik een flinke dip en werd ik voor het eerst gefrustreerd omdat ik niet voel wat ik zou willen voelen.

Je moet weten, ik was deze keer erg aan het struggelen op mijn blog. Ik wilde graag schrijven maar ik wist niet goed wat. Of eigenlijk was het in deze vooral, wat wel en wat niet. Ik ben vrij open op deze blog, maar toch is er altijd nog een hele wereld achter een verhaal. Een hele zee (om in de tropische sferen te blijven) aan gedachten en gevoelens die ik niet deel. Vergelijk het maar met social media, wat dit in feite ook is. Het probleem van alledag rondom social media kennen we allemaal wel, denk ik. Bij een ander lijkt het vaak allemaal erg fantastisch; maar een foto of filmpje zegt helemaal niks.

Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik geen leuke momenten heb of geen leuke dingen doe, zeker niet. Of dat ik huilend zit weg te kwijnen in een hoekje (daar ben ik toch ook gewoon te oud voor?!), maar ik denk wel dat ‘mijn writers block’ voort kwam uit de nog steeds gemengde gevoelens die ik heb over mijn verblijf hier. Heb ik daar al eens eerder over geschreven? Volgens mij niet. En toch zijn ze er al sinds week één. Dat geeft niet, maar dat zorgde er deze week wel voor dat ik even niet goed wist wat te schrijven en ik nul inspiratie had. Daarbij speelt mijn lichamelijke welzijn een grote rol hierin. Inmiddels weten jullie dat ik hier onder andere naartoe ben gegaan om te ondervinden wat dit klimaat met mijn eczeem zou doen. Tot nu toe is het alles was ik niet had gehoopt en verwacht. Kak! Maar niks aan te doen.. Behalve toch maar een airco laten aansluiten en iets meer betalen.

Ik heb deze week zelfs gegoogled ‘hoe voelt heimwee?’ (HAHA). En ja, als ik Google moet geloven, heb ik wel wat heimweegevoelens. Maar is dat niet hoe het altijd werkt met Google? Als ik nu op wat stoornissen ga googelen dan zal ik mij daar waarschijnlijk ook wel redelijk in kunnen vinden. Herkenbaar? Sterker nog, zodra je googelt op iets wat in de buurt komt van ‘symptomen en …… ‘ dan ben je vaak al gauw in de veronderstelling dat je je rouwkaarten alvast kunt laten drukken, toch? Dus, notting on de hand! Dat laatste is zeker niet het geval. Maar, gemengde gevoelens dus. En lichte heimwee. Waar dat eerste vandaan komt, daar kom ik in een latere blog misschien nog eens op terug. Ik kan in ieder geval wat moeilijk mijn draai vinden en ik ben qua gevoel/emotie wat vlak. Niet helemaal mezelf dus. Voor de mensen die mij kennen, ik met mijn pieken en dalen, weten dat dit niks voor mij is! Ik kan kriebels in mijn buik hebben van geluk en huilen als een klein kind. Sinds een tijd zijn de scherpe kantjes er wel af, hoor. Maar dit is toch wel wat mij echt Merel maakt.

En nu ik op Curaçao ben en ik al heel snel afvroeg waar de kriebels in mijn buik bleven, ging ik nadenken. Hoe ik ALTIJD bij het zien van helder blauw zeewater verander in een klein kind en spontaan dolfijntje wil gaan spelen, voelde ik nu vrij weinig. En er waren meer van dit soort momenten.

Gek genoeg zou het tweede puntje – de heimwee - voor het eerst in mijn leven zijn. En toen ik deze week mijn hersens weer eens zat te kraken waarom ik voel wat ik voel en denk wat ik denk (bladiebla…..) kwam ik ineens tot de conclusie dat mijn heimweegevoelens eigenlijk iets positiefs zijn! Eerder schreef ik al, zonder al te veel in detail te treden want dan is het geen blog meer maar wordt het eerder een boek😊, dat mijn leven tot twee jaar geleden best wat roerig is verlopen. En een groot deel van die jaren vond ik het heerlijk om weg te gaan. Het liefst zo ver en zo lang mogelijk. Een gevalletje van weggaan van alles wat je meemaakt en voelt. En dan vooral dat laatste. De vier weken Thailand op mijn twintigste, och och och, dat was zo’n gigantische vlucht. En al die keren dat ik in mijn puberteit op wintersport ging en ik op de terugweg naar huis in de auto al spanning kreeg en me down ging voelen. En nu, nu verlang ik naar mijn leventje thuis. Oké, ik verlang ook soms naar dingen die ik (nog) niet heb in mijn leven, maar hebben we dat niet allemaal soms? Ik kijk uit naar wat ik wil gaan doen als ik terugkom; weer een fijn huisje zoeken, een nieuwe baan vinden, mijn leventje in Breda verder opbouwen. Ik mis mijn vertrouwde mensen om mij heen en ik mis mijn familie meer dan ik had verwacht. En dit alles is mij eigenlijk heel waardevol. Dus ik omarm mijn heimweegevoelens en maak zo het onaangename aangenaam. En dan zien we wel hoe het loopt de komende tijd.

Even heel iets anders. Er is iets wat mij van het hart moet. Voorgaande maanden zag ik op social media regelmatig posts voorbij komen die aandacht besteedden aan (seksuele) intimidatie van vrouwen waar dan ook ter wereld. Berichten dat het schandalig is dat vrouwen zich regelmatig onveilig voelen. Dat elke vrouw wel eens in haar leven op straat heeft gedaan alsof ze met iemand belde, vrouwen die hun sleutels paraat hebben in hun hand, plekken waar vrouwen niet alleen over straat kunnen, en ga zo maar door. Posts die mij de indruk gaven dat er mensen waren die dit onderwerp onder dezelfde paraplu schaarden als het wereldwijde probleem rondom discriminatie. Ik zal heel eerlijk zeggen; ik vond het ietwat overdreven. Ik vond het een gevalletje van ‘weer iets waar aandacht voor moet zijn, want niks mag tegenwoordig meer scheef zijn, niemand mag ook maar ergens last van hebben, etc.’. Daar kom ik nu, na vijf weken Curaçao, met 120 km per uur met een U turn op terug.

Na vijf weken Curaçao waarin ik praktisch door elke man word aangesproken, nagefloten, nageschreeuwd en toegesist als ik over straat loop, stel ik mijn mening bij. Het maakt niet uit of ik opgetut ben voor een avondje uit of met mijn zoute haren in een knot en mijn badhanddoek om mijn nek mijn zweetsnor af en toe wegveeg. Als ik met een andere vrouw samen loop, krijgen we teksten naar ons hoofd geschreeuwd als ‘twee vrouwen en één man…..’. Of hebben ze het dan over een potje dammen? Ik denk het niet. Auto’s die vaart minderen en naast je blijven rijden…

Ik vind het ongelofelijk intimiderend, impertinent en bovenal respectloos. Als ik er over nadenk vind ik het bizar. Hebben deze mannen werkelijk zo’n groot ego dat zij denken dat wij hier blij van worden? Dat we zin hebben om met hen te praten? NEE! Laat me met rust! En hoe moet je reageren? Negeren? Dat vraagt meer wilskracht dan je denkt. Het is namelijk niet natuurlijk om niet te reageren of op te kijken als iemand tegen je praat. Vriendelijk gedag zeggen en verder gewoon doorlopen? Dan voelen ze misschien ruimte. Of zeggen dat ze door moeten rijden? Maar misschien tref je de verkeerden en worden ze boos… En zijn er werkelijk mannen onder hen die hier succeservaringen mee hebben? Vrouwen die bij hen zijn ingestapt? Ik denk het niet. Of is het één of andere oerdrift die zij niet kunnen onderdrukken? Een oerdrift waardoor zij altijd op het vrouwelijke geslacht moeten reageren en dan veelal seksistisch.

En ja, ik weet het, ik was er dus zo eentje. Zo’n persoon die zich ergens niet bewust van was en het daarom bagatelliseerde. Iets wat er wel degelijk is maar simpelweg door het gebrek aan eigen ervaringen dit moeilijk kan beseffen. En ik vind het fascinerend om te merken hoe zoiets kan veranderen. Maar ook besef ik mij weer wat een verschil het maakt als je wel de situaties hebt meegemaakt waarover wordt gesproken. Eigenlijk wist ik dat al wel. Ik heb mij namelijk al meer dan eens beseft dat ik zelfs bij het onderwerp discriminatie/racisme - en alles wat daarbij komt kijken – mij nooit zo goed had kunnen inbeelden hoe dit voelt als ik zelf niet tot een groep had behoord die wordt gediscrimineerd. Dan had ik niet in elke vezel in mijn lijf gevoeld hoe het is als je op je identiteit wordt afgekeurd, buitengesloten of wat dan ook. Hier op Curaçao heb ik trouwens tot op heden teleurstellend weinig lotgenoten gevonden. Eh nee, ik bedoel soortgenoten. Bij lotgenoten klinkt het alsof we een ziekte hebben. En ondanks dat sommige mensen denken dat dit het geval is, dat hebben we niet. Ik voel mij in ieder geval behoorlijk goed!

Voor mijn vertrek zat mijn zusje heel wijs te vertellen dat de periode wanneer ik op Curaçao zou zitten, van september tot januari, de minst fijne periode is qua klimaat. Ik reageerde hier wat droog op want mijn reis was toch al geboekt. Maar shit, die kleine heeft weer eens gelijk gekregen. Curaçao is zojuist op code geel gezet vanwege de extreme hitte. Het. Is. Heel. Heet.

Ondanks dat heb ik grappig genoeg over een week herfstvakantie. In die vrije week willen Anouk en ik ons to do lijstje gaan afwerken. Wandelen of fietsen in het Christoffelpark, de Christoffelberg beklimmen, met dolfijnen zwemmen, een museumbezoek, paardrijden (ik dan), de aloë vera farm bezoeken, zwemmen met schildpadden. We vervelen ons niet!

Nog even over het zwemmen met dolfijnen; de dierenactivisten onder ons zullen nu misschien rechtop in hun stoel schieten, maar Anouk en ik hebben wat research gedaan en we zijn tot de conclusie gekomen dat er in dit aquarium geen sprake is van dierenleed. Tenminste, het blijft een beetje dubbel, maar het is niet te vergelijken met het dolfinarium in Harderwijk. Dát is dierenmishandeling! Gisterenavond toen we op zoek waren naar een restaurant om te eten, liepen we ineens richting de ingang van het aquarium. We raakten in gesprek met de security en die vertelde ons honderduit over hoe het eraan toe gaat daarbinnen. Een andere man mengde zich ook in het gesprek en uiteindelijk werd ons vermoeden bevestigd; het is te vergelijken met honden in een huis en paarden in een wei. En dan heeft het toch alles te maken met hoé deze dieren worden verzorgd?!

Maar oké, ik wil gewoon heel graag met dolfijnen zwemmen. Ik zeg het eerlijk. En mijn enthousiasme is heel erg gevoed door een snorkeltrip van twee weken geleden waarop ik heel erg werd verrast doordat er tijdens één van de drie stoppen tijdens de boottocht een bootje met twee dolfijnen (vanuit het aquarium) naar ons toe kwam om een klein showtje te geven en langs ons te zwemmen. (zie foto) OH MIJN GOD! Ik lag alleen maar te joelen in het water. Ik heb bijna neusje neusje gedaan met een dolfijn, zo dichtbij kwam hij. Dat was echt ……. dol fijn.

Liefs xxxxxxxxx