Niet alles is dol fijn...... Maar geen zorgen!

Het is eind van de middag. Nadat we begin van de middag de Hato Caves hebben bezocht, sluiten we de dag nu af op Konomo Beach. De zon staat al een stuk lager. Ik was van plan om vandaag niet te gaan zwemmen om mijn huid wat rust te geven, maar ik heb net toch nog een korte duik genomen in de hoop dat als ik morgen de zee in ga het minder pijn zal doen. Morgen is namelijk De Grote Dag, zoals ik vandaag al een aantal keer jubelend tegen Anouk heb gezegd. Morgen gaan we met dolfijnen zwemmen! (dit is inmiddels al gebeurd, de ‘’publicatie’’ van deze blog liep wat vertraging op)

En hoewel dat de beste afleiding is terwijl het zoute water in mijn huid bijt, doe ik mijn best om het zoveel mogelijk te beperken. Het is een activiteit van ongeveer anderhalf uur waarvan we 30 minuten in het water liggen. Dat is misschien net te kort om de pijn te doen stoppen. Of net lang genoeg. Dat verschilt ook per dag. Tja, dat zijn de dingen waar ik over nadenk. We zullen met max zes mensen en twee dolfijnen in het water liggen. Nee, precies! Dat is geen even aantal. Ik wil m’n eigen dolfijn!

Via mijn oordoppen stroomt de muziek mijn oren binnen en ik tuur door mijn brillenglazen voor me uit. De zon hangt recht voor me en door het tijdstip en de wind die er vandaag staat is de warmte precies goed. Zo’n namiddagzon die je half in slaap laat vallen. Voor mij laat het zonlicht het water schitteren en ik zie donkere silhouetten van mensen in het water. Af en toe heb ik mijn ogen dicht en ik denk aan alles en niks. Schuin voor mij liggen een man en vrouw met hun kindje van ongeveer twee jaar. Het meisje klapt enthousiast in haar handjes als er een haan voorbij loopt. Bij het zien van zo’n schattig meisje kan ik soms uitkijken naar wanneer ik ooit zo’n klein mensje van mezelf zal hebben. Terwijl ik het tafereeltje bekijk, vraag ik me af of de man en vrouw nog gelukkig zijn samen. Of ligt de man ondertussen op zijn telefoon met een andere vrouw te appen? En de oudere vrouw die tussen hen in ligt.. Is dat haar moeder? Of die van hem? Is hij geïrriteerd dat zijn schoonmoeder mee is?

Ik weet het, ik weet het. Hele onbelangrijke vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Mijn gedachten staan nooit stil 😊.

Ik lig te peinzen over wat ik in mijn nieuwe blog zal schrijven. Elke keer weer denk ik dat ik niks leuks heb te vertellen. Vraag ik me af of het niet saai is en kraak ik mijn hersens waarover ik zal schrijven. En telkens weer ontstaat er iets in mijn hoofd, begint het vanbinnen te borrelen en weet ik; nu moet ik mijn laptop pakken. Het houdt me de laatste tijd bezig wat ik wil doen en wat ik zal besluiten. Ik schiet heen en weer van een gevoel dat het oké is als mijn avontuur eerder stopt dan gepland naar een gevoel van twijfel. Heb ik er wel alles uitgehaald? Had ik het (maar wat dan?) anders moeten aanpakken? Moet ik een knop omzetten en het op een andere manier proberen? Maar welke knop?? Was er maar gewoon een knop waar ik op kon drukken. Mijn huid gaat (nog steeds) slecht en inmiddels heb ik er mentaal last van. En soms vraag ik mezelf af, is dat niet genoeg? Ik ben niet naar Curacao gegaan om te moeten struggelen. Om elke keer op mijn tanden te moeten bijten. Dat maakt je moe. Ik hoopte op een stukje lichamelijke rust. Vitaliteit. Energie. Lichtheid.

Ik denk terug aan een paar dagen eerder toen ik in de auto naar huis reed en diep in gedachten verzonken terugdacht aan een paar momenten van die week.

‘Wat is dat in je nek?’, vraagt ze. ‘Oh, ik heb eczeem’, antwoord ik luchtig en snel vervolg ik mijn weg tussen de kledingrekken door. In zo’n gesprek heb ik helemaal geen zin.

‘Je moet in de zee zwemmen! Dat is goed’, roept ze me toe. ‘Ja, dat weet ik, maar de zee doet erg pijn’, antwoord ik. ‘Ja, maar dat is wel goed. Je moet veel zwemmen. En hier geneest het sneller’. Uhm, nee hoor, Einstein, wondjes genezen hier juist niet sneller doordat het zo warm is en ik heel de tijd klam ben. ‘Hmm, ja’, reageer ik afwezig terwijl ik me direct afvraag of ik niet te droog reageer en als een ondankbaar takkewijf overkom. Ik overweeg om de winkel uit te lopen en mijn zoektocht naar wat kleren in een andere winkel voort te zetten. Maar de fashionista in mij  (valt best mee, ik paradeer hier grotendeels van mijn tijd make-uploos over het eiland) wint het van de betweter tegenover mij want het jurkje dat ik in mijn hand heb wil ik toch even passen. Ik struin nog wat verder en haal af en toe wat uit het rek om te bekijken. ‘Je moet ook op je eten letten’, vervolgt de verkoopster. ‘Oh echt?’, reageer ik quasi verbaasd. Shit, klonk dit te sarcastisch? ‘Ja, ik weet het’, zeg ik er gauw achteraan.

‘En ook geen zeep onder de douche gebruiken’. Wauw, dit is een volhouder. Ik voel irritatie opkomen dus ik vlucht het pashokje in. Ik staar naar mezelf in de spiegel en wacht af of ze haar ongevraagde advies door het gordijn voort zal zetten, maar het blijft gelukkig stil. Zodra ik bij de kassa kom, wordt mijn geduld wederom op de proef gesteld. ‘Je kan ook beter geen vlees eten. Nee toch?’. Haar collega valt haar bij en bevestigt dit vol vertrouwen. Zodra de pinautomaat groen licht geeft, glimlach ik vriendelijk, roep ik ‘oké, danki, ayo!’ en loop ik in een drafje de winkel uit. Buiten ontsnappen een paar scheldwoorden mijn mond. Eigenlijk had ik zin om haar mondkapje naar voren te trekken en terug te laten ketsen in haar gezicht.

In gedachten loop ik verder door de stad. Dit soort momenten zijn mij wel bekend, maar deze keer stond ik bijna met mijn oren te klapperen van verbazing. Of was het meer ontzetting? Deze vrouw spande de kroon in het geven van ongevraagd advies. Het doet mij weer beseffen dat mensen vaak geen idee hebben. Of ze hebben geen enkele voelsprieten en storten hun zegje over je uit als een stortbui die de bladeren laat hangen. Inmiddels ga ik deze gesprekken niet echt meer aan maar laat ik het langs mij heen gaan. Het vraagt soms wat incasseringsvermogen maar dat kost het minste energie.

Net als deze week op het strand toen Anouk en ik een collega hielpen op een teamdag die zij organiseerde. ‘Ik weet precies wat je voelt’, liet ze mij weten. Dat betwijfel ik. Waarop ik mezelf meteen toesprak dat ik niet wist wat zij precies had, net zoals zij dat van mij niet wist. En toch…

En een later moment waarop Anouk mijn rug stond te krabben – Anouk is de allerbeste – en ze naar me keek en zei ‘oh, daar valt het best mee’. Op zo’n moment, na de voorgaande zes weken, zo’n opmerking te horen krijgen, doet me lam slaan. Dus ik mompelde maar wat en liet het van me afglijden. Ik ben gestopt met uitleggen en reageer meestal wat emotieloos en droog. Maar shit, wat vind ik het soms irritant. En soms voelt het eenzaam. Als een peuter die trots met haar nieuwe verkleedjurk door de kamer loopt maar niemand acht op haar slaat. Elke opening tot gesprek wordt voor mij van tafel geveegd. Elke glimp, hoe klein ook, van erkenning dooft uit.

Doet mijn blog je stemming veranderen? Ik hoop het niet! Want ondanks dit alles ben ik verder oké! Ik verken het eiland en wil zoveel mogelijk nieuwe plekjes zien. Meer dan eens was ik aangenaam verrast als ik over het eiland reed en de wegen heuvelachtig waren en de omgeving groen. Waar ik van tevoren een platte dorre vlakte had verwacht, blijkt nu het tegendeel waar te zijn. Mede ook wel door het regenseizoen waar we nu in zitten waardoor de natuur volop kan bloeien. Anouk en ik waren gevraagd iemand te helpen bij een georganiseerde teamdag op het strand. Wij hadden hier ons acteerdebuut in de Caribbean want wij werden hier als piraten ingezet. Ik heb hier enorm van genoten. Ik wil weer op theater!

Helaas beperkt corona ons hier ook. Ik kan geen salsa dansen zoals ik erg had gehoopt, op Mambo beach met de voetjes in het zand dansen zit er voorlopig niet in en er is nog steeds een avondklok. Die laatste vind ik stiekem niet eens zo erg. Ouwe taart die ik ben. Er worden af en toe feestjes georganiseerd van 18u tot 23u (mag ik even zeggen hoe fantastisch deze tijden zijn?). Om 19u is het donker, so, what’s the different? 😊 En er zijn af en toe huisfeestjes.

Anouk en ik gaan af en toe in een chique resort een avondje aan de bar zitten want zo ontstaan de leukste gesprekken. Waarna we het in de auto terug even grondig evalueren want wat een plebs kom je daar soms tegen! Deze baravondjes willen we in NL graag als traditie voortzetten.

Onderweg stoppen we om wat foto’s te maken van flamingo’s - die ik eerst heel enthousiast pelikanen noem - en af en toe roepen we naar elkaar ‘andere koppen wil ik zien!’ en dan spreken we met anderen af of gaan lekker alleen op pad.

Ondanks dat het anders is dan verwacht, besef ik mij maar al te goed hoe uniek dit is. Ik vind tenminste van wel. Zo’n lange periode, ik vind deze zes weken al lang, weg zijn van huis. Een periode zonder veel verantwoordelijkheden, zonder een negen tot vijf baan, ruimte voor veel andere dingen, op onverwachte momenten mensen tegen het lijf lopen (die je bijv. bij hoge uitzondering een kijkje geven in de werkplaats voor duikboten)…. Vooral dat laatste vind ik één van de leukste dingen van op reis zijn. Er zijn op deze wereld zoveel mensen en zoveel verschillende manieren van je leven kunnen leiden.

Nu ik hierover nadenk, vraag ik me af of ik iets meer van dat gevoel, die vibe, die manier van mensen benaderen, in NL kan vast blijven houden.  

En terwijl de zon verder de zee in zakt en wij onderuitgezakt op onze strandbedjes liggen, probeer ik dit moment in mijn geheugen op te slaan.

En ik vraag aan Anouk; ‘heb ik een onderkin in deze houding?’. ‘Uhmm, een heeel klein beetje’. ………....  ‘Anouk, jij gaat lopend naar huis’.

Liefs!

NB. Volgende keer een iets opgewektere blog! Maarja, that’s life….. 😉