Poko poko!

Bon dia dushi's! 

Daar zit ik dan. Of zal ik zeggen, daar ben ik dan? Heel de week al denk ik, ik moet een blog schrijven! Nu moet ik vrij weinig momenteel, maar ik wil het! En nu zit ik hier op Curaçao, inmiddels mijn vijfde dag alweer. Ik zit buiten op onze binnenplaats. Mijn handen zweven regelmatig doelloos boven het toetsenbord, staar ik weer wat voor me uit, neem ik weer drie happen van mijn yoghurt en een slok thee, zit ik mezelf wat te krabben (dit klinkt een beetje fout, maar mijn eczeem weet je wel) en geniet ik ondertussen van het briesje dat langs me heen waait. Nou goed, wederom de concentratie van een goudvis dus. Ik wil een leuk verhaal schrijven, maar waar te beginnen?? Mijn gedachten gaan sneller dan het schrijven. Ik ben gewoon vertrokken uit NL! Niet for evah, maar wel voorlopig! Hoe dan?? Waarom?? Ik wilde vlak voor mijn vertrek een eerste blog schrijven om jullie daarin mee te nemen maar de week voor mijn vertrek was wat hectisch. Want uiteindelijk ben ik in het vliegtuig gestapt zonder nog in NL een huisje te hebben, zonder vaste baan, zonder..... Slik, eigenlijk had ik niks meer.. GRAPJE! Ik ben gewoon als een vrije vogel gegaan! En hoe bijzonder is dat? Ik vind dat best uniek in een volwassen leven. Een tijdje in het buitenland vertoeven is al jaren een gedachte van mij. Eigenlijk is dit voornamelijk ontstaan toen mijn eczeem op mijn 21e in volle glorie terugkwam. Meer dan eens heb ik in de jaren daarna gefrustreerd en lichtelijk wanhopig gedacht 'Wat doe ik hier in godsnaam?? Ik pak mijn koffers en vertrek!'. En dan uiteraard naar een land met een warmer/ander klimaat. Én uiteraard een zee dichtbij waar ik het liefst elke dag in kon zwemmen. Maar ach, je hebt een relatie, je werkt hier en daar, je denkt wat na over je toekomst en wilt toch graag wat opbouwen, je kent het wel..... En dan ga je ineens toch wat minder snel. En nu heb ik ook best wat roerige jaren achter de rug - zijn er momenten geweest waarop ik mij afvroeg wanneer mijn leven nu eens rustig werd?! - en ook dan vertrek je wat minder snel. En dat is oké. Want vooral de voorgaande twee jaar heb ik meerdere keren het gevoel gehad dat dingen in mijn leven gebeuren op het juiste moment. Ja kak, hoe leg ik dat uit. Zonder het één is het ander er niet. Duidelijk? Nee dus. En ik klink nu als een zweverige teef, een zweefteef dus. Zo'n blog wordt het niet, hoor. En als het er wel bij in de buurt komt, zeg het mij aub! In ieder geval, nu was het ook echt het moment om naar het buitenland te gaan. En ik vind het soms mooi om op te merken hoe dingen zo ontstaan. Een jaar geleden vond ik een fijn huisje in Breda en voelde mijn leven écht eindelijk vrij stabiel. Natuurlijk kwam dat grotendeels door de rust in mijzelf. Maar ik had een fijn huisje, ik begon aan een nieuwe baan.. Ik had er zin in! En wat heeft mij dan toch een jaar later hier gebracht? Dat was toch die nieuwe baan die ik uiteindelijk als geestdodend saai ervoer. En wat mij weer dwong tot nadenken over een nieuwe baan waar ik erg van baalde. En zo kwam de gedachte van het buitenland weer omhoog borrelen. Ik dacht, ik heb geen partner, ik heb geen zin om nu weer te moeten solliciteren, ik zit eigenlijk nergens aan vast.. Dit is het moment! En zo geschiedde. Als er ergens een deur sluit, opent er ergens anders een raam. (Of waren het nou twee ramen??) En hoe ging ik echt als vrije vogel weg? Dat had iets te maken met een lekkage in mijn huis, de ware aard van mijn geliefde huurbaas die toen tevoorschijn kwam en dus de beslissing om haar veel succes te wensen met haar schimmelende stinkhuis. Ik vind wel weer wat anders, wanneer dan ook, ik heb vertrouwen.

Maar nu, ben ik alweer een halve pagina vol aan het schrijven en heb ik nog niks verteld over hoe mijn eerste dagen hier waren. Ben je nog geboeid? Of denk je, lekker boeiend, Merel. HOE. IS. HET. DAAR??? Hé, poko poko, hè (Antiliaans voor rustig aan). En zo is ook mijn eerste week hier; poko poko. En dat past mij wel. Ik ben namelijk van mezelf vrij poko poko. Dit wordt ook regelmatig bevestigd door mijn omgeving.

Tegelijk met mij vloog er een andere vrijwilliger hier naartoe, een jonge vrouw van 20. Op het vliegveld hebben we mekaar al even ontmoet. Het ontvangst hier was fijn! Gerda en Edu, Gerda is de directrice van Stichting Felis en Edu al meerdere jaren een collega van haar, stonden ons op het vliegveld op te wachten. Ik had een kleine anticlimax toen ik aankwam. Geen zonnestralen in mijn gezicht, palmbomen die afsteken tegen de blauwe lucht. Nee joh, het is hier het regenseizoen en het regende KEI hard bij aankomst. Zo'n gevalletje van binnen 3 seconden kleeft je BH aan je lijf. Gerda en Edu namen ons die eerste dagen mee in het leven hier, vertelden over de cultuur hier en lieten ons al wat van het eiland zien. Gerda nam ons mee naar Westpunt en Edu heeft ons één van de goedkopere supermarkten laten zien. Deze week staat vooral in het teken van kennismaken. Kennismaken met elkaar, de cultuur, onze nieuwe woonplek, etc. Even acclimatiseren dus. En dat was fijn. Van tevoren had ik eerlijk gezegd een dipje ingecalculeerd bij aankomst. Die kwam zowaar niet. Los van vermoeidheid, mijn slechte huid op dat moment en die eerste gevoelens die je vaak hebt bij aankomst van nothing beats je eigen bed/douche/wc voelde ik mij goed! Ik voelde me rustig en kalm en liet alles gewoon over mij heen komen. Ik probeer mijn draai te vinden en echt een leventje hier te hebben. Ik ben immers niet op vakantie. En bovenal kon ik niet wachten om allemaal nieuwe mensen te ontmoeten (want je ontmoet er echt heel veel) en is er zoveel wat ik wil doen hier! Verder staat deze eerste week ook voor mij in het teken van weken, weken en nog eens weken. Met mijn huid in de zoute zee. Langer dan een uur. Brandt het er maar lekker allemaal af met dat zoute water. Volgende week start ik met mijn vrijwilligerswerk. Twee middagen zal ik in een naschoolse opvang zijn. En twee middagen op een plek waar wordt gewerkt met paarden en kinderen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking (hoe gaaf!!). Die laatste is nog niet helemaal rond, die eerste wel. Gisteren had ik een kennismakingsgesprek in de opvang en daar werd ik super enthousiast van. Al moet ik bekennen dat ik nu ook een beetje zit te gniffelen als ik terugdenk aan wat er tijdens dat gesprek allemaal door mij heen ging. De opvang waar ik de komende tijd zal zijn, is een christelijke opvang. Ik ben opgegroeid met het christelijk geloof, ik ben gedoopt, ik ging vroeger met mijn ouders naar de kerk, maar of ik geloof en wat dan precies dat vind ik ingewikkeld. Daarbij ben ik momenteel ook helemaal niet echt actief met het geloof. Ja, ik kan af en toe een gebedje doen als ik in mijn bed lig. En dat vind ik fijn. Maar regelmatig gebruik ik dit ook als een poging tot mindfulness als ik weer eens naar het plafond lig te staren. Afijn, we maakten met elkaar kennis (ik, drie vrouwen vanuit de opvang met drie hele verschillende achtergronden, en nog een vrijwilliger). En zo kwam uiteraard ook het geloof ter sprake, wat dit voor hen heeft, en nog, betekent, etc. Nu kan ik denk ik wel zeggen dat ik MEGA nieuwsgierig ben, naar alles en iedereen. En ik sta open voor heel veel dingen. Dit wil echter niet zeggen dat ik niks voel of denk bij uitspraken of gedragingen van een ander. En zo kan ik bijvoorbeeld wat moeite hebben met uitspraken als 'ik heb mijn leven aan de Heer gegeven' of 'ik heb het gevoel dat de Heer iets met mij van plan is in dat land'. Misschien ben ik te nuchter? Of heb ik het zelf gewoon nog nooit op zo'n manier ervaren?  Dus ik wil met alle liefde horen waar die uitspraken van hen vandaan komen. Maar, ik ga niet ontkennen dat er toch vrij snel door mijn hoofd schiet 'oh, en wat vind je dan van homoseksuelen?'. Of nee, eigenlijk klinkt het eerder zo in mijn hoofd 'OH OH OH?!?! EN WAT VIND JE DAN VAN HOMOSEKSUELEN? HE? HE? HE?'. Waar ik vervolgens zelf een beetje om moet lachen. Want voor drie seconden schiet ik in een soort van vechtstand en schiet ik nog net niet in de verdediging, maar al heel snel voel ik mij weer kalm en kan ik het laten. Want het interesseert mij eigenlijk vrij weinig wat ze ervan vinden. En ook daarom is het goed dat ik hier nu zit en niet drie of vijf of zeven jaar geleden. Maar natuurlijk kwam daar het moment waarop er werd gevraagd of ik een vriend had. Nee dus. En schoot wederom de vraag door mijn hoofd of ik nu zou vertellen dat ik eigenlijk warm word van vrouwen, dat ik hoop ooit toch echt een mooie regenboogfamilie te hebben met een vrouw en een kindje, dat ik op gayfeestjes mij graag laat versieren door vrouwen.... Nee oké, ik zou het wat genuanceerder vertellen, hoor. Vervolgens sloot de vrijwilliger naast mij het gesprek nog af met als kers op de taart 'ja, we zijn voor elkaar geschapen' (man en vrouw dus). Ik keek opzij, nou, vriend, dan ben ik toch even heel anders geschapen... Of waren het gewoon mijn ouders die mij op een moment van hele onchristelijke lust hebben geschapen? (grapje he) En dit zei ik dus allemaal niet. Ik heb het gelaten. Het gaat hen (nog) niks aan. 

En nu, trek ik mijn bikini aan, pak ik mijn snorkel en ga ik even lekker alleen op pad. Gisteravond heb ik een mega leuke avond gehad. Ik had wat afgesproken met een vrouw die hier 4 maanden met haar vriend woont die bij defensie zit. Een avondduik in het donker, een uur kletsen in het water terwijl ik af en toe heimelijk naar de sterren kijk en daarna lekker wat gegeten (hoe fantastisch is dat???). Vanavond hebben we met een groep Nederlandse meiden een borrel gepland. Allemaal mensen die hier (tijdelijk) wonen, werken, stage lopen, etc. en allemaal willen afspreken. Ik hoef dus geen moment alleen te zijn! Verder pas ik op mezelf, loop ik 's avonds niet alleen door Otrobanda (de minder goede wijk van Curaçao) en lees ik af en toe het nieuws (in opdracht van..). Ik werd overdag al eens tijdens een wandelingetje in de wijk aangesproken en gisteren wilde een man op het strand nummers uitwisselen en vandaag weer samen zwemmen. (ik had enkel mijn snorkel even uitgeleend, je geeft één vinger en ze pakken gelijk je hele hand, hè). Maar geen zorgen! Ik ben niet bang. Van tevoren ook niet echt geweest. Uhm correctie, dat is niet waar. Op één moment na. En dat was een paar weken geleden toen ik bij mijn ouders aan de eettafel heel trots zat te vertellen dat ik illegaal (ik vertel natuurlijk niet hoe) een verzameling pammetjes (lorazepam, temazepam, etc.) aan het creëren was. Waarop mijn ouders hun bestek bijna op hun bord lieten kletteren, mij aankeken en ik bang werd van de blik in hun ogen. Had ik weer iets doms gezegd? Ja dus. Na een preek van mijn vader waarin de woorden 'onvolwassen' en 'naïef' de boventoon voerden en ik mij weer een dom schaap voelde, konden we er ook wel een beetje om lachen. Behalve mijn moeder, bij haar stond het huilen nader dan het lachen. In gedachte zag zij mij al wegrotten in één of andere Thaise cel (ja, ik ging naar Curaçao maar in haar gedachten was het volgens mij echt een Thaise look a like cel). Sorry, mama! Sorry, hoor. Ik wil gewoon iets achter de hand hebben als ik 's nachts de uren weer eens voorbij zie tikken. Maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien. Ik ga zwemmen. 

Liefs! 

NB: foto's worden gedeeld met toestemming van ouders/verzorgers. 

#EuropeanSolidarityCorps